Tijdens de kerstnacht zongen de engelen bij Bethlehem: ‘Ere zij God in de Hoge, en vrede op aarde…’ Waarom vrede op áárde? Eeuwenlang leerde de christenheid dat het ging om vrede in je hart en straks vrede in de hemel. Niet op aarde. Dat werd beschouwd als een onbereikbaar ideaal. Meer en meer werd de aarde, deze wereld, deze planeet, vooral gezien als iets dat uiteindelijk in vlammen zou opgaan. Het stoffelijke, de materie, was volgens dit gedachtegoed iets van een lagere orde dan de geest en de ziel. Die ziel en geest zouden immers voortleven, in hemelse heerlijkheid. Voor eeuwig. Het lichaam had geen toekomst. Dat kon verdwijnen in de grond of in de zee, of in het vuur van de crematie.
Toch leert diezelfde Bijbel dat ooit vanuit Jeruzalem vrede de ganse áárde zal bedekken en dat volkeren de oorlog niet meer zullen leren en dat ze hun wapentuig zullen omsmeden tot landbouwwerktuigen. Dat de mensheid eenmaal zal leven in een wereld vol van vrede en gerechtigheid. Ja, dat tenslotte de dood er niet meer zal zijn en het menselijk lichaam zal gloeien van eeuwigheidsgehalte. Droom of werkelijkheid? Onbereikbaar ideaal? Of zijn we inmiddels op de grens van die nieuwe aarde aangekomen? Zijn we er bijna?
Fascinerende vragen bij een thema waar velen verlangend naar uitzien!